پایـی که جا مانـد37

قسمت سی و هفتم

در بدو ورودمان نگهبان‌ کابل به دست،دو طرف درِِ ورودی ایستاده بودند.آن‌ها با کابل‌های دولا به جان بچه‌ها افتادند.تعدادی از بچه‌ها با ضربه‌هایی که در تونل وحشت دیده بودند، ناراحتی فتق و مثانه پیدا کردند. هوای تکریت چنان گرم بود که نفسمان گرفته بود.آفتاب سوزان تکریت گوشت از استخوان زمین جدا می‌کرد.

بعد از یک ساعت نشستن در آن گرمای سوزان، با احترام نگهبان‌های کمپ،فرمانده وارد شد.فرمانده اردوگاه سران خلیل نام داشت سروان خلیل شروع به سخنرانی کرد. «لا‌به‌لای سیم‌های خاردار توپی اطراف کمپ،رشته‌های برق عریان قوی کار گذاشته شده، هر کس به این سیم‌ها دست بزند، برق او را می‌کشد.سعی کنید فکر فرار به مغزتان خطور نکند، چون تنها آرزوی دست‌نیافتنی شما، فرار از اینجاست!

سروان خلیل ضمن معرفی سعد به عنوان سرنگهبان کمپ،گفت: «سعد شما را با قوانین این کمپ آشنا می‌کند،سرپیچی از این قوانین بخشودنی نیست.»

سعد آدم سنگین وزن،قدبلند، شکم برآمده و درشت هیکلی بود. قوانین خاصی بر کمپ حاکم بود، که باید به آن عمل می‌کردیم.آنچه را سعد در کمپ ممنون اعلام کرد، از این قرار بود:

اجرای برنامه‌های دینی و مذهبی،تجمع بیش از سه نفر، برگزاری نماز جماعت،اذان گفتن،نماز شب، آوردن نام صدام، نگهداری هر شی نوک‌تیز و . . .بر اساس اعلام زمان خواب که ساعت9شب بود، همه باید به اجبار می‌خوابیدیم.اگر اسیری خوابش نمی‌بُرد، باید دراز می‌کشید، چشمانش را می‌بست و خودش را به خواب می‌زد.هرکس با نگهبان‌ها کار داشت،باید پای راستش را به حالت احترام به زمین می‌کوبید.چنانچه افسر و یا نگهبان اجازه می‌داد،صحبت می‌کرد،در غیر این صورت اجازه صحبت کردن نداشت.من و محمد کاظم بابایی که پا نداشتیم، از این قانون معاف بودیم!

در اسارت هفته‌ای دوبار، آن هم روزهای یکشنبه و سه‌شنبه، نوبت تراشیدن اجباری ریش بود.برای اصلاح صورت، هر تیغ سهمیه پنج نفر بود.هرماه یک بار،نوبت تراشیدن موی سرمان بود.سهمیه‌ی هر چهارنفر یک تیغ بود.لباس ما زردرنگ و سورمه‌ای بود.

در کمپ ملحق توالت‌ها مقررات‌ خاص خودش را داشت.رفتن به توالت با شمارش بود.وقتی اسیری برای قضای حاجت وارد توالت می‌شد،یک نفر از یک تا ده میشمرد.بچه‌ها با اعلام عدد ده از توالت بیرون می‌آمدند.

سهمیه نان هر روز ما دو عدد بود.عراقی‌ها به آن صمون می‌گفتند.نان‌ها به شکل باگت بود.وزن هرکدام حدود پانصد گرم بود.بیش از نصف این نان‌ها نپخته و خمیر بود.خمیر داخل آن را مقابل آفتاب می‌گذاشتیم تا خشک شود،بعد آن را خُرد می‌کردیم.آردی که یک بار مراحل نان شدن را طی کرده بود،دوباره مراحل آرد شدن را طی می‌کرد.در اسارت خمیر آرد شده را روی غذا می‌ریختیم،با برنج قاطی می‌کردیم و می‌خوردیم.

ادامه دارد...